"Magnolia" - Krzysztof Skonieczny przekłada film na język teatru WTW [FOTO]

"Magnolia" to nowy spektakl we Wrocławskim Teatrze Współczesnym, który realizuje Krzysztof Skonieczny, na podstawie scenariusza filmu Paula Thomasa Andersona pod tym samym tytułem. Czy ambitny plan reinterpretacji znanej produkcji kinowej na potrzeby sztuki teatralnej się powiedzie? Tego dowiemy się podczas premiery, która odbędzie się już 25 maja 2019. Tymczasem prezentujemy komentarz reżysera oraz Macieja Tomaszewskiego, jednego z członków doborowej obsady przedstawienia. Zobaczcie także zdjęcia z próby przed premierą >> 

Przekuć kino w teatr

- Bardzo interesowało mnie, jak film „Magnolia” oddziaływał na mnie na różnych etapach mojego życia. Po stworzeniu serialu „Ślepnąc od świateł” spektrum tematyczne w nim oraz medium teatru wydały mi się bardzo adekwatne do mojego momentu życiowego, by wejść w proces czegoś studyjnego, laboratoryjnego, co teatr ze sobą niesie. Ja staram się łączyć dziedziny teatru i kina, choć proces twórczy jest odmienny. Szukamy jednak styków pomiędzy tymi dziedzinami. Ja oraz Ania Herbut napisaliśmy scenariusz spektaklu na podstawie scenariusza filmu. Połączyliśmy w nim wątki, pewne rzeczy zmieniliśmy, dodaliśmy, a wszystko po to, by stworzyć mroczną baśń. Ta konwencja jest odzwierciedleniem czegoś, co w tym filmie zobaczyliśmy. Teatr pozwolił nam pokazać to nie tak realistycznie jak w filmie Paula Thomasa Andersona. Na matrycy jego dzieła zbudowaliśmy własny świat. Połączenie filmu i teatru to wyjątkowo głęboki temat, ale my tu film traktujemy jako pretekst, spektrum tematyczne oraz treść, na którą nakładamy inna formę i konwencję - mówi Krzysztof Skonieczny, reżyser spektaklu.

Efektowna forma i ważny temat

- Ważkość tematyczna i ich gęstość nie zasługuje moim zdaniem na coś małego, skromnego i płaskiego. Szukaliśmy rozbuchanej formy, także plastycznej u współtwórców, którzy zgodzili się pracować przy tym spektaklu. Instalacja na scenie, fantastyczne kostiumy i muzyka mają stworzyć wielką hybrydę razem z tekstem, który przygotowaliśmy. Zależało nam na temperaturze tych emocji. Interesuje mnie kreacja światów w teatrze, chcę pobawić się tą teatralną wyobraźnią, jaką zapamiętałem z innych, ważnych dla mnie spektakli. Chcemy zabrać widza w świat wyobraźni - tłumaczy Skonieczny.  

Jak w filmie, ale inaczej i więcej

- W tym spektaklu jest bardzo wiele telewizji, kamer, montażu nakręconych już wcześniej scen, które będą wykorzystywane w trakcie przedstawienia. Kiedy oglądałem film, wydawał mi się pełnym, zamkniętym dziełem. Natomiast tutaj, reżyser dołożył wiele rzeczy, o których bym nie pomyślał, że mogą współgrać z tym spektaklem oraz filmem. Dodano kilka warstw - jego prywatnych, mówiących o jego wrażliwości, o jego refleksjach i przemyśleniach i tęsknotach. One są równoległe do tego co zostało napisane w scenariuszu. Zatem, jest tu wszystko to, co w filmie, ale absolutnie inaczej i więcej. Sam jestem pod wrażeniem tego, leżąc, bo moja postać jest leżąca, czyli mam dużo czasu na obserwację kolegów i koleżanek na scenie. Jestem zaskoczony, jak reżyser pozbierał to wszystko w ciekawą całość filmowo-teatralną. On cały czas korzysta z tych filmowych narzędzi, w których jest dobry i ja określam ten spektakl jako multimedialny. Absolutnie nie będzie to zwykłe przekładanie filmu na deski teatru, czego jako aktorzy bardzo się obawialiśmy na samym początku. Na koniec powstał spektakl o wielkim potencjale i aż ciekaw jestem co nam z tego wyjdzie - analizuje Maciej Tomaszewski, aktor, wcielający się w postać Nestora Kroka.

Syndrom przeniesienia

- Jak w życiu, jesteśmy tu pokaleczeni, poranieni i sami sobie te rany zadajemy. Wśród postaci na scenie jest grupa bijących oraz bitych. Razy dostaje grupa dzieci i młodzieży, a jest też grupa rodziców, która te razy rozdaje, świadomie bądź nie. Każdy był dzieckiem i pamiętając dane doświadczenia, uderza w najczulsze punkty, w miejsca, których za dziecka obiecał sobie nigdy, u nikogo nie dotykać. Moja postać należy do tych bijących, które później się orientują, co porobiliśmy. Zadajemy sobie dużo pytań. Dzieci zadają sobie pytania odreagowując na to co dostały od starszych, natomiast moja postać już leży na łożu śmierci i po prostu żałuje tego co narobiła. Na scenie widzimy też mojego syna, który odreagowuje wszystko, co dostał ode mnie. Dla mojej postaci jest już za późno, ale nadzieja się pojawia, taka ogólnoludzka - opisuje Maciej Tomaszewski. - My wszyscy na scenie, dzieci i dorośli, zadajemy pytania, które są mniej lub bardziej mądre, natomiast jedyną odpowiedź znajduje właśnie dziecko. Nie zdradzę jej, bo pada na samym końcu przedstawienia, ale to co on mówi w jednym zdaniu pokazuje, o co tak naprawdę chodzi nam w życiu, byśmy później nie musieli takich pytań zadawać - dodaje Tomaszewski.

Realizatorzy

Reżyseria, adaptacja, wideo Krzysztof Skonieczny
Adaptacja, dramaturgia Anka Herbut
Scenografia Fabien Lédé
Muzyka Wojtek Urbański & The Frogs
Kostiumy Svenja Gassen
Światło, wideo Michał Dymek
Choreografia Marta Ziółek
Asystent reżysera Eryk Lenartowicz
Asystent kostiumografki Bastian Stein
Współpraca choreograficzna Karolina Kraczkowska
Współpraca muzyczna Michał Bąk
Współpraca wideo Sebastian Malik, Dominik Wilkowski
Operatorzy kamer Adam Pietkiewicz, Janusz Kaźmierski
Casting Bugaj-Czajor Casting
Realizacja światła Jan Sławkowski
Realizacja dźwięku Krystian Lewacki
Realizacja wideo Marcin Dominiak
Inspicjentka Elżbieta Kozak
Plakat  Fabien Lédé

Obsada

Róża Jaszczur Ewelina Paszke-Lowitzsch
Pan Szczepan Jaszczur Wiesław Cichy
Klaudia Paulina Wosik
January Kundelek Piotr Łukaszczyk (gościnnie)
Donat Kowalski Jerzy Senator
Kot Kocur Kotkowski Mateusz Łasowski (Teatr Powszechny w Warszawie)
Nestor Krok Maciej Tomaszewski
Linda Krok Anna Kieca
Fil Anioł Tomasz Orpiński (gościnnie)
Miłosz Kukułka Miłosz Pietruski
Staś Kukułka Igor Mizgała

Michał Derkacz

fot. Krzysztof Zatycki