"Bat Yam - Tykocin" we Współczesnym!

Wyjątkowy projekt teatralny Wrocławskiego Teatru Współczesnego i izraelskiego Teatru Habima! "Bat Yam - Tykocin" to pierwsza polsko-izraelska koprodukcja teatrów instytucjonalnych!

Polak i Żydówka - dwoje trzydziestoletnich reżyserów - i ich groteskowa, czasami bolesna próba zrekonstruowania wypartej, wspólnej dla obu narodów, przeszłości. Próba zmierzenia się z tym wszystkim, czego o sobie nie wiemy i o czym boimy się rozmawiać. Mimo że każde z przedstawień stanowi odrębną całość, łączą je wspólne wątki. Zostaną pokazane razem podczas polskiej i izraelskiej prapremiery.

Yael Ronen w „Bat Yam", wspólnie z polskimi aktorami, opowiada historię trzypokoleniowej żydowskiej rodziny, która wyrusza do Tykocina w pozornie tradycyjną podróż do korzeni. Rodzina będzie musiała się zmierzyć z nowo odkrytymi faktami, polską rzeczywistością i swoimi wyobrażeniami na temat Polaków.

Michał Zadara w „Tykocinie", wraz z aktorami izraelskimi, także pyta o tożsamość i nie zawsze wygodną przeszłość. Dwóch dziennikarzy i młoda doktoranka spróbują odkryć czy Starsza Pani, która ma zostać wyróżniona medalem „Sprawiedliwy wśród Narodów Świata" naprawdę była bohaterką.

Projekt jest jednym z najważniejszych wydarzeń artystycznych Roku Polskiego w Izraelu 2008-2009 przygotowanego przez Instytut Adama Mickiewicza. Współfinansowany ze środków Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz Ministerstwa Spraw Zagranicznych. Opiekę artystyczną nad projektem sprawują: Krystyna Meissner, dyrektor Wrocławskiego Teatru Współczesnego i Ilan Ronen, dyrektor artystyczny Teatru Habima w Tel Awiwie.

Prapremiera polska:
20 listopada 2008 roku na Dużej Scenie Wrocławskiego Teatru Współczesnego

Prapremiera izraelska:
14 grudnia 2008 roku - Teatr Habima na scenie Arison Theatre w Tel Awiwie

„Na tym właśnie, moim zdaniem, polega wyjątkowość tego projektu. Na dopuszczeniu pokolenia trzydziestolatków, w obu krajach, do zabrania głosu w tej, tak ważnej dla nas sprawie. Dla mnie, dla rozwiązania tego konfliktu opartego na miłości i nienawiści, ważne jest poddanie tych emocji chłodnemu osądowi naszych wnuków. Cieszy mnie ich odwaga samodzielnego spojrzenia na nasze skomplikowane stosunki, wydobycie z nich i grozy, i groteski. To jest czułe i jednocześnie pełne krytycznego stosunku spojrzenie wstecz. Na głęboko w nas zapadłe i być może nie do rozplątania - poczucie winy, krzywdy i wzajemnej odpowiedzialności za to co się stało. Cieszy mnie, że zaczynamy o tym sensownie rozmawiać, głosami następnego pokolenia".

„Atmosfera współpracy ekipy izraelskiej z naszym zespołem aktorskim jest wspaniała. Ci młodzi ludzie, Polacy i Izraelczycy, rozmawiają tak, jakby pochodzili z jednego kraju. Rozumieją się nawzajem, szanują swoje uczucia. Łączy ich oczywiście miłość do teatru, ale także chęć zamanifestowania własnego stosunku do naszej wspólnej historii i teraźniejszości".