Festiwal Dramatu "Strefy Kontaktu" - podsumowanie 2. edycji

W repertuarze drugiej edycji Festiwalu Dramatu STREFY KOTAKTU. Czytania [2 - 4 czerwca 2017 r.] wyjątkiem był spektakl – dyplom studentów PWST – POCZEKALNIA SZEŚĆ-DWA-ZERO Marty Guśniowskiej w reżyserii Marka Fiedora: ironiczny, chwilami śmieszny do bólu, czasem balansujący na granicy kabaretu literackiego strumień opowieści o losach przedziwnych postaci. Aktorka, która marzy o tym, by mieć swoje pięć minut i romansuje z zegarkiem, mężczyzna, który opuszcza rodzinę, ale koresponduje ze swoim psem, złodziej, który nigdy nie krzywdzi „tych, co mają gorzej od niego”. Z tych absurdalnych historii dziejących się wśród nieskończonych rzędów krzeseł sporo dowiadujemy się o sobie.

Na Festiwalu prezentowane były teksty nagrodzone i wyróżnione w II Konkursie Dramaturgicznym STREFY KONTAKTU, organizowanym przez Wrocławski Teatr Współczesny i Miasto Wrocław. Publiczność miała okazję zobaczyć pięć całkowicie różnych pomysłów na CZYTANIA jako STREFY pierwszego KONTAKTU z dramatem.
 
KRZYSZTAŁOWY PAŁAC Agnieszki Jakimiak czytany był wśród gigantycznych przezroczystych tafli przecinających scenę. Kilka pozornie jednakowych, niebieskich postaci, przedziwna śpiewaczka operowa i lokaj snuli refleksje  o losach cywilizacji, nadmiarze dóbr, konsumpcji i podziałach społecznych w dzisiejszym świecie. Reżyserowała Kamila Michalak [Wrocławski Teatr Współczesny].
 
Czytanie PRADZIADÓW Wojciecha Kuczoka reżyser Sebastian Majewski [Teatr im. Szaniawskiego w Wałbrzychu] zaaranżował jako pierwszą próbę czytaną – od takiej próby zaczyna się każda praca nad przedstawieniem. Aktorzy, krzątający się wśród nich reżyser, kwestie czytane prawie bez intonacji – to wszystko stopniowo przekształcało się w przedstawienie. Błyskotliwy tekst o relacjach rodzinnych i społecznych, o tradycji i dziedzictwie jakby wydobywał się z białych kartek aktorskich egzemplarzy i stopniowo ogarniał całą scenę.
 
Realizując czytanie debiutanckiego dramatu cenionej autorki prozy Magdaleny Tulli ALBO UMRZEĆ, reżyserka Anna Augustynowicz [Teatr im. Kochanowskiego w Opolu] postawiła na ascezę. Chłodny i elektryzujący zarazem dialog dwojga kuzynów o powikłanej historii rodziny aktorzy wypowiadali patrząc przed siebie, nigdy na partnera. Ich bohaterowie nie potrafili i nie chcieli zrozumieć się wzajemnie i porozumieć.
 
NIE MA Maliny Prześlugi – pseudorealistyczny dramat pełen drwiny z miejskich wyobrażeń o wiejskim życiu – przeczytany został  na scenie, gdzie jedyną dekoracją wprowadzoną przez reżysera Pawła Kamzę [Teatr im. Modrzejewskiej w Legnicy] były proste drewniane ławki i ułożone na podłodze framugi starych okien, imitujące i mieszkania i groby, i wszystko, czego tylko dusza zapragnie. Aktorzy czytali tekst z tabletów i smartfonów. Postaci żywych i umarłych dialogowały ze sobą bez żadnych przeszkód.
 
Pozbawiony znaków przestankowych czterdziestominutowy monolog bliźniaka, który utracił brata – DOPPELGANGER autorstwa Sandry Szwarc – reżyser Jacek Poniedziałek powierzył Adamowi Ferencemu. Przez większość tej przejmującej opowieści o bólu i szaleństwie widzieliśmy tylko plecy siedzącego wśród luster aktora i jego wielki, niemal nieruchomy portret w tle. Ile razy w życiu słyszymy głos, który coś podpowiada i ćwiczymy kwestie, które potem wypowiadamy „na żywo”…
 
Kolejne CZYTANIA we Wrocławskim Teatrze Współczesnym w 2019 roku.

ip

fot. BTW photographers/Maziarz Rajter/materiały prasowe